Schone schijn

De laatste twee vluchten waren van korte duur door het slechte zicht in de lucht. Van collega piloten hoorde ik zondag en maandag jubelberichten met vergezichten tot voorbij de horizon. Dus op naar het vliegveld op dinsdagmiddag!

Bij de vliegclub was het een drukte van belang; meer mensen hadden het idee gevat en anderen waren bezig met het opnieuw indelen van de hangar en onderhoud aan de toestellen. Ook buiten de vliegclub was het een drukte van belang: een Antonov transporttoestel was net geland en de luchtmacht was een aantal oefeningen aan het doen met straaljagers en helikopters: de frequentie van de toren stond niet stil.

Na de check van het vliegtuig en het indienen van het vluchtplan kon ik richting de baan taxi-en. “Hold short” was het antwoord en erg logisch: er kwam een Tornado voorbij op lage hoogte, op ruime afstand (en met een flink lagere snelheid) gevolgd door een Piper Tomahawk die tussen het militaire geweld touch & go’s aan het doen was.

Daarna was het mijn beurt: “cleared for take-off”, maar wel met de opmerking om zo snel mogelijk weg te draaien van de baan: er kwam alweer een volgende toestel aan met hoge snelheid. Dus op 300 voet een bocht naar rechts om richting het visual reporting point te gaan om zo de CTR te gaan verlaten.

Op 1000 voet was het zicht beter dan de vorige vluchten, maar nog niet om over naar huis te schrijven. Veel smog en vocht in de lucht, dat samen voor een matig zicht naar voren zorgde. Het was minstens 10 kilometer, maar daarna werd het toch snel onscherp. Naar beneden was het zicht goed en doorstijgend naar -uiteindelijk- 3500 voet zette ik koers naar ‘s-Hertogenbosch.

Op 3500 voet draaide ik om Oeteldonk heen (het is tenslotte carnaval) en ik volgde de grote weg richting Waalwijk. Daar zit je alweer gevaarlijk dicht bij Gilze-Rijen dus ik draaide m’n bocht weer richting Eindhoven en zette een nette 500 voet/minuut daling in richting de CTR van Eindhoven.

Daar was het inmiddels al een stuk rustiger en met een rustige approach kwam ik op de baan af. De zon was inmiddels alweer aardig gezakt en met een runway 22 in gebruik was het vrij recht tegen de zon inkijken tijdens de landing. Maar ondanks dat zette ik het toestel met een zachte landing weer aan de grond. Langzaam sprokkel ik m’n uurtjes wel bij elkaar; hopelijk de komende maanden met langere vluchten en sterk verbeterd zicht: dat vliegt toch een stuk meer ontspannen.