Met dit soort winters moet je elke kans om te vliegen grijpen, ook al – of juist? – als je jarig bent. Gisteren kon ik al een mooie vlucht in de boeken schrijven; ik dacht de laatste van de maand. Vandaag leek het weer tussen de nachtelijke sneeuwbuien door ook mooi te worden. Er was nog een toestel beschikbaar. Dus dan zit je als feestvarken een een route uit te stippelen, de wind doorrekenen, NOTAMs bekijken en op weg naar het vliegveld met passagier. Een mooiere dag kan je je toch bijna niet wensen.
Het toestel was net getankt, dus met weinig vertraging konden we op weg. Na take-off kwam echter een kleine domper; ook al waren de voorspellingen goed, en was het zicht op de grond erg goed; vanaf 1000 voet was het zicht een stuk beperkter. Nog ruim boven de minima, maar in combinatie met het witte landschap zou navigeren toch behoorlijk lastig worden.
Nu kun je dan volharden en toch je navigatie doen; je hebt immers toch ook een GPS bij? Dat klopt, maar die kan uitvallen en daarbij is het qua uitzicht ook geen leuke vlucht voor een passagier. Dus besloten om het circuit in te gaan en met een full stop de passagier uit te laten stappen.
Zelf heb ik nog een aantal circuits gedaan om de crosswind landingen nog eens wat aan te scherpen. Ik moet zeggen dat ik betere dagen gekend heb (misschien begint de leeftijd parten te spelen…) , dus na zo’n drie kwartier besloot ik het toestel weer aan de grond stil te zetten, zodat de volgende piloot ruim de tijd had voor zijn vluchtvoorbereiding.
Moraal van het verhaal: heb altijd een alternatief, hou je niet strak aan hetgeen je bedacht heb als je je daar niet 100 % comfortabel bij voelt. Voor mij was de combinatie geen optimaal zicht en een wit landschap voldoende om mijn plan te herzien. Het oefenen van landingen is natuurlijk nooit verkeerd!