Weer 2 jaar verder: verlengen brevet

Op je vliegbrevet zitten allerlei einddata; het brevet zelf (al is dat met ingang van de EASA regels niet meer), maar ook je class-rating; voor de meeste piloten die met kleine vliegtuigen vliegen is dat SEP(L): Single Engine Piston (Land). Deze class-rating/bevoegdverklaring is 2 jaar geldig. En om het te verlengen moet je of een prof-check doen, een soort mini-examen, of in het laatste jaar aan allerlei regels voldoen: voldoende vliegen, voldoende landingen en een trainingsvlucht van minimaal een uur. Dat laatste is belangrijk om het in een vlucht te doen; bij mijn brevetverlenging van 2 jaar geleden was daar wat onduidelijkheid over.

Hoewel mijn class-rating pas eind oktober verloopt, stond vandaag die trainingsvlucht op het programma; het was mooi rustig weer met wolken hoog genoeg, dus mooi om wat oefeningen te doen. De regels schrijven geen inhoudelijk programma voor voor die trainingsvlucht, maar het is gebruikelijk om allerlei “speciale verrichtingen” te doen. Op naar het vliegveld!

De instructeur kwam net terug van een eerste les met een mogelijk nieuwe piloot; mooi om dat enthousiasme te zien na de eerste vlucht van iemand! Zo herkenbaar, ook na 5 jaar vliegen blijf je enthousiast. Terwijl de administratie van de vorige vlucht werd afgehandeld deed ik de pre-flight checks: wat brandstof erbij, olie controleren en alle andere voorbereidingen.

Na de klaring om te taxi-en konden we weg, richting runway 03. Even wennen dat het geen 04 meer is. Eerste stand flaps om wat meer lift te hebben (ook al is de baan van Eindhoven lang genoeg) en we waren weg!

Normaliter vlieg je een departure in Eindhoven op 1000 voet. Maar omdat we wat bovenwerk oefeningen wilde doen is meer hoogte welkom, dus aan Eindhoven Tower toestemming gevraagd om alvast door te klimmen naar 3000 voet; geen probleem. Na Tango konden we doorklimmen tot FL045. Op tijd de hoogtemeter op 1013 instellen en al klimmend kwamen we ten westen van Den Bosch uit, het gebied van Maas en Waal. Tijd voor oefening 1: steile bochten

Na de nodige checks zette ik een rechterbocht in van 45 graden; wat gas erbij en aan het stuur trekken om geen hoogte te verliezen. Dat lukte niet helemaal perfect, dus na 360 graden nog eentje; dat ging al wat beter. Vervolgens een linkerbocht van 45 graden, dat ging alweer een stukje beter. Blijven oefenen.

Daarna stalls. Eerst in full landing configuration: flaps uit en stallen maar. Recovery ging prima, geen hoogte verloren. Als tweede stall oefening een clean stall, en die vasthouden: een Cessna stallt heel netjes, dus vleugels blijven prima recht en het toestel drukt zichzelf al weer naar beneden om uit de stall te komen. Na een aantal stalls achter elkaar weer recovery. Daarna nog een keer, maar dit keer werd de recovery gevolgd door simulated forced landing.

op 4000 voet zocht ik een veld dat lang genoeg is om te landen. Dat is nog niet makkelijk inschatten, maar uiteindelijk heb je niet veel nodig; ik koos voor een veld zonder rij bomen ervoor, dat scheelt weer. Mijn daling naar het ‘low-key-point’ was niet helemaal ideaal, maar ik kwam uiteindelijk redelijk uit. Met wat slippen zou ik het veld netjes gehaald hebben. Op 600 voet weer gas erop en terug naar 1500 voet, intussen weer navigerend terug naar het vliegveld.

Op het vliegveld deden we nog een extra circuit; de eerste landing was niet super, mede doordat ik heel vroeg base in moest draaien van de toren om snel te landen om ruimte te geven voor een ander landend toestel; ik liet 2 km asfalt achter me en dat blijft een raar beeld in je hoofd geven, dus ik kwam wat laag binnen.

De tweede landing ging al een stuk beter, al was er even een communicatie stoornis tussen de toren en mijzelf over de plek om te landen (zo snel mogelijk of een long landing om de baan niet lang bezet te houden). Maar zonder vertraging voor mij of de RyanAir die achter me zat werd dat netjes opgelost door beide partijen. Ik kon een geslaagde trainingsvlucht afsluiten op een prachtige zaterdagmiddag.