Vandaag was een rare mijlpaal. Na mijn noodlanding in juni 2017 had ik nog twee keer gevlogen, beide keren met een instructeur. Na de tweede instructievlucht had ik het goede gevoel weer terug; en daarmee was het vandaag tijd om zelf het luchtruim te gaan verkennen.
Ik heb lang getwijfeld wat ik moest gaan doen; uiteindelijk was het beste gevoel om stapsgewijs afstand tot het vliegveld te nemen; dus dit keer gewoon wat circuitjes; even weer het gevoel dat ik nog steeds kan vliegen en er ook plezier aan beleef. Op naar het vliegveld!
Onderweg naar het vliegveld had ik flink last van zenuwen. Het was een soort van gezonde spanning, maar dan net iets te ongezond. Als een salade met flink wat dressing. Op de vliegclub was nog niemand, dus ik kon in mijn eigen tempo en zonder gestoord te worden alle voorbereidingen doen. En terwijl ik begon aan de preflight checks, merkte ik dat de spanning langzaam verdween, en mijn hoofd 100 % gevuld raakte met het ‘vlieggevoel’; bezig zijn met je hobby, in alle concentratie en rust.
Circuitjes dus. De start was prima, en het was niet druk op het vliegveld, dus ik kreeg van Eindhoven Tower alle ruimte om mijn kunstje te doen. Bij een circuit werd ik wat omgeleid om wat separatie te krijgen voor mijn latere touch & go, prima service!
De landingen waren best redelijk; er stond een zwakke crosswind, die ik bij m’n eerste landing niet helemaal goed inschatte, dus die landing was nog wat bumpy. Maar de landingen daarna waren prima tot goed, en met een mooie rustige landing met stallwarning net voor touch-down sloot ik m’n tweede ‘first solo’ af. Het gevoel is weer terug, nu uitbouwen door verder uit te vliegen de komende tijd.
(ps: het weblog loopt schreeuwend achter, inclusief een verslag van mijn vlucht die leidde tot de noodlanding. Er wordt aan gewerkt )